Անոթային բարձր ճնշումը հղիության ընթացքում

Յուրաքանչյուր հղի կին պետք է ուշադրություն դարձնի անոթային ճնշմանը և վերահսկի այն՝ չափելով շաբաթական առնվազն մեկ անգամ, իսկ շեղման դեպքում՝ ամեն օր։

Առաջին թիվը ցույց է տալիս սիստոլային ճնշումը, երկրորդը՝ դիաստոլային։ Առողջ մարդու դեպքում այն հիմնականում լինում է 120/80, սակայն կան անհատական ցուցանիշներ, որոնք պետք է հաշվի առնել։ Դրանից ելնելով՝ հղի կանանց բնականոն ճնշումը չպետք է գերազանցի 140/90-ը, բայց և չպետք է 90/60-ից ցածր լինի։

Պետք է իմանալ, թե որքան է սեփական սովորական ճնշումը։ Օրինակ՝ 20 տարեկան, 50կգ քաշով չծննդաբերած աղջկա համար 90/60-ը բնական է, իսկ 120/80-ը բարձր է։

Եթե բարձր ցուցանիշները կայուն են, պետք է արդեն անհանգստանալ, քանի որ գեստոզի առաջացման, կենսականորեն կարևոր օրգանների (հատկապես արյունատար և սրտանոթային համակարգերի) աշխատանքի խանգարման հավանականությունը մեծանում է։ Պատճառն այն է, որ ընկերքի արտադրած նյութերի հետևանքով անոթներում առաջանում են փոքրիկ անցքեր։ Դրանց միջով արյան միջից հյուսվածքներ են ներթափանցում պլազմայի սպիտակուցները և հեղուկ, որոնք ոտքերի և ձեռքերի այտուցվածություն են առաջացնում։ Այդ դեպքում այտուցվում է նաև ընկերքը, ինչը թթվածնային անբավարարություն է առաջացնում պտղի օրգանիզմում։ Եթե անգամ բարձր ճնշումը գեստոզի ահազանգ չէ, միևնույնն է պետք է դիմել բժշկի, քանի որ այն կարող է ընկերքի և պտղի անոթներում փոփոխություններ առաջացնել։

Մոր և պտղի միջև արյունաշրջանառության նվազումը կոչում են պտուղընկերքային անբավարարություն։ Թթվածնի և սննդարար նյութերի անբավարարության դեպքում պտղի ներարգանդային զարգացումը կարող է հապաղել։ Եթե ճնշումն անընդհատ բարձրանում է (140-150 և ավել), կարող է ավարտվել ընկերքի վաղաժամ շերտազատմամբ, ինչը վտանգավոր է։ Հիպերտենզիան կարող է հանգեցնել հղիության ընդհատման կամ վաղաժամ ծննդաբերության։

Ճնշման բարձրացման հիմնական ախտանշաններն են՝

• գլխացավ,
• գլխապտույտ, 
• վատ ինքնազգացողություն, 
• ականջներում աղմուկ, 
• սրտխառնոց և փսխում, 
• մաշկի և կրծքավանդակի հատվածում ցանի առաջացում։ 

Երբեմն, սակայն, հիպերտենզիան անցնում է առանց ախտանշանների։ 

Դիտարկենք նպաստող գործոնները՝

• սթրես,
• օրգանիզմի կոմպենսատոր ուժերի պակաս, 
• ժառանգական պատճառներ,
• շաքարային դիաբետ, 
• ծխելը, 
• ֆիզիկական պասիվություն, 
• գիրություն,
• երիկամների խնդիրներ, 
• վահանագեղձի, հիպոֆիզի, մակերիկամների հորմոնների խանգարում։

Չի կարելի ինքնաբուժությամբ զբաղվել։ Հարկավոր է դիմել բժշկի, ով մանրազնին հետազոտությունից հետո համապատասխան բուժում կնշանակի, որին պետք է հետևել խստորեն։ Հոսպիտալացումը բացառված չէ։