Հոտառության բացակայություն. հոտի կորստի առաջին երեք պատճառները

• ARVI (հարբուխ, մրսածություն), նոր կորոնավիրուս, 
• սուր սինուսիտ կամ գայմարիտ, 
• ալերգիկ ռինիտ (օրինակ՝ ծաղկափոշուց ալերգիա), 
• ոչ ալերգիկ ռինիտ։

Հոտի կորստի պատճառը լորձաթաղանթի գերխտությունն է կամ գրգռումը: Ամենից հաճախ, հոտերը վերադառնում են վարակի անհետանալուն պես: Այնուամենայնիվ, սա ներառում է նաև ծխելը, և դրա հետ կապված իրավիճակը որոշ չափով ավելի բարդ է: Ծխողների համար  հոտառության անկումը վատ սովորության կողմնակի էֆեկտն է, և եթե նրանք չեն թողնում ծխելը, ապա բույրերի նկատմամբ նրանց զգայունության մակարդակը նվազում է։ Բացի այդ, հոտառությունը կարող է կորչել թունավոր նյութերով թունավորումների պատճառով, որոնք կապված չեն ծխելու հետ:  

Քթի խցանում  

Այս դեպքում հոտերը պարզապես չեն հասնում ճիշտ ընկալիչներին` ճանապարհին առաջացած խոչընդոտների պատճառով: Նման խոչընդոտ կարող է լինել․  

• վնասվածքը կամ  քթի միջնապատի  բնածին կորությունը (բայց վերջինի դեպքում չի կարելի խոսել հոտի կորստի մասին, դա, ամենայն հավանականությամբ, ի սկզբանե կրճատվել էր), 
• ռնգային հատվածների թերզարգացումը,
• պոլիպները, 
• ուռուցքները։  

• ծերություն. ծերացման հետ հոտառության նվազումը նորմ է, 
• շաքարախտ, 
• Ալցհեյմերի հիվանդություն, 
• Պարկինսոնի հիվանդություն, 
• թերսնուցում,
• շիզոֆրենիա, 
• ռինոպլաստիկա,
• ուղեղի վնասվածք,
• ուղեղի վիրահատություն,
• ուղեղի ուռուցք կամ անևրիզմա,
• բազմակի սկլերոզ, 
• որոշ այլ, բավականին հազվադեպ հիվանդություններ,
• ցինկի պակաս օրգանիզմում,
• բորբոքային գործընթացներ, 
• ճառագայթային թերապիա: 

Ինչպե՞ս բուժել հոտի կորուստը

Հոտառության կորստի պատճառներն ու բուժումը, իհարկե, սերտորեն կապված են միմյանց հետ: Եթե կասկածում եք, որ դադարել եք հոտ զգալ վարակի կամ սեզոնային ալերգիայի պատճառով, ամենայն հավանականությամբ, հոտառությունն ինքնին կվերադառնա, հենց որ գրգռիչն անհետանա։ Եթե մրսածությունը կամ ալերգիան արդեն անցել են, կամ կարծում եք, որ դրանք ամենևին էլ կապ չունեն, ապա պետք է դիմել բժշկի: Մասնագետը, ամենայն հավանականությամբ, կպարզաբանի` եղե՞լ են վնասվածքներ, վիրահատություններ, քրոնիկ հիվանդություններ, ի՞նչ սուր պայմաններ, իրավիճակներ են եղել վերջին շրջանում: Բացի այդ, հատուկ գործիքների օգնությամբ կստուգվի ձեր քիթը, հոտերի նկատմամբ զգայունությունը, եթե դա բավարար չէ, դրանք կուղարկվեն հաշվարկված կամ մագնիսական ռեզոնանսային պատկերման: Ձեզ կարող է անհրաժեշտ լինել դիմել նյարդաբանի կամ վիրաբույժ-նյարդաբանի։ Եթե առաջին խմբի պատճառներով է պայմանավորված հոտառության բացակայությունը, դա կվերանա ինքնուրույն, բժիշկը կարող է ալերգիայի դեմ դեղեր նշանակել, բայց հիշեք, որ որոշ դեպքերում հենց այդ միջոցներն էլ կարող են առաջացնել քթի խցանում, ուստի անհրաժեշտ է այդպիսի դեղամիջոցներ օգտագործել բժշկի հսկողության ներքո: Պատճառների երկրորդ խումբը վիրաբուժական բուժման ցուցումներն են: Խոչընդոտը, որը թույլ չի տալիս հոտերին մտնել ցանկալի տարածք, վերացվում է, որից հետո որոշ ժամանակ անց վերականգնվում է հոտառությունը: Լորձաթաղանթների կամ ռնգային խանգարումների հետ կապված խնդիրների դեպքում հոտերի նկատմամբ զգայունությունը վերադառնում է դեպքերի ավելի քան 90 %-ի դեպքում: Եթե երրորդ խմբի պատճառներով են հոտերն անհետանում, կանխատեսումը շատ ավելի դժվար է: Այս դեպքում հոտառությունը «շտկելու» 100 % հավանականություն չկա: Եթե հոտառության կորստի պատճառը լուրջ հիվանդությունն է, հազիվ թե լիարժեք վերականգնում լինի, միգուցե հնարավոր լինի միայն մի փոքր մեղմացնել վիճակը: Ծերացման դեպքում ևս, ցավոք, դա անշրջելի է (այնուամենայնիվ, եթե 30-40-50 տարեկան հասակում հոտ չեք զգում, դժվար թե դա այլ պատճառով լինի․ սովորաբար հիպոսմիան զարգանում է 60 տարեկանից հետո)։ Ուռուցքի կամ անևրիզմայի դեպքում վիրահատությունը կարող է օգնել, իսկ եթե ուռուցքը չարորակ է՝ համապատասխան թերապիան ուռուցքաբանի հետ: Թերսնուցումն ու ցինկի պակասը, թերևս, ամենահեշտ լուծվող խնդիրներն են։ Եթե ճիշտ քանակությամբ վիտամիններ և հանքանյութեր մատակարարվի օրգանիզմին, հավանական է, որ հոտառությունը ժամանակի ընթացքում կվերականգնվի: Իսկ բորբոքային գործընթացները կարող են դադարեցվել համապատասխան դեղամիջոցներով: